Prolog

Znów biegłam przez ciemny las. Miałam na sobie chabrową suknie do samej ziemi. Tylko ona jak na razie pozostała nietknięta, bo reszta prezentowała się w koszmarnym stanie. Włosy w nie ładzie, ręce całe we krwi, a nogi, które były bose; kleiły się wręcz od błota. Jednak nie tylko to było dziwne. Na mojej twarzy malował się strach, który mieszał się z dużą dawką adrenaliny. Biegłam ile sił w nogach z nadzieją, że jednak wydostanę się z tego miejsca, że ktoś mnie uratuję, że on mnie nie zabiję. Tylko pytanie pozostaję jedno: kto chcę mnie zabić?! Z zamyślenia wyrwała mnie gałąź o którą się potknęłam. Trzęsłam się, jednocześnie dopuszczając do siebie myśl, że gdyby nie ten upadek byłabym jeszcze bardziej z dala od sadysty, który mnie ścigał. Niestety miałam rację. Teraz byłam już na straconej pozycji. Ten ktoś stał tuż za mną. Wiedziałam, że teraz czeka na mój ruch. Wstałam więc gwałtownie i tym razem w powolnym tempie, odwracałam się w jego kierunku. Przez myśl przebiegło mi całe moje życie. Szczęśliwe momenty i te mniej. Gdy kątem oka widziałam już jego sylwetkę, nie zdążyłam już jednak spojrzeć na twarz. Mężczyzna w szybkim tempie(na pewno nie takim jak u normalnego człowieka.) wbił mi kołek z białego dębu prosto w serce. 

Obudziłam się z wielkim krzykiem, jednocześnie będąc zalana potem. Dyszałam głośno, nie mogąc złapać oddechu. W tej chwili nie wiedziałam gdzie się znajduję, ponieważ wokół mnie znajdowała się ciemność. Nagle ktoś szedł w moim kierunku i zauważyłam z ulgą, że jest to moja mama. Zapaliła lampkę w moim pokoju, po czym kucnęła przy mnie i mocno objęła ramieniem. 

- Cii, kochanie. Już dobrze. - mówiła jak typowa, troskliwa mama. Wiedziałam, że bardzo się o mnie martwiła. Zresztą nie ma co jej się dziwić, ponieważ to kolejna noc z koleii, którą ma przeze mnie nieprzespaną. Od tygodnia miewam ten sam sen i na tym samym się kończy. Ile bym dała, aby zobaczyć twarz tego mordercy. Przytuliłam mamę, ponieważ przy niej najbardziej czułam się bezpieczna. 

- Czemu wciąż mi się to śni? Nie wytrzymuję już tego napięcia, nie mam już siły. - powiedziałam łamiącym się głosem i wreszcie dałam upust moim łzą. 

- Nie wiem, ale obiecuję, że zrobię wszystko aby temu zaradzić. 

- Wiem że na ciebie zawsze można liczyć. 

- Jesteś moją córką, więc chcę dla ciebie jak najlepiej. - posłałam jej słaby uśmiech, po czym poprosiłam, aby wyszła. Byłam tak zmęczona, że czułam się jakbym ten sen zdarzył się naprawdę. Nagle coś mi się przypomniało. Gdy mężczyzna wbijał mi kołek z białego dębu, widziałam jego czarne buty. Może to jakiś znak? Może ktoś chcę mnie zabić nie tylko we śnie? I zaraz...skąd na początku wiedziałam, że to mężczyzna? Miałam tyle pytań, a tak mało odpowiedzi. Mój mętlik z sekundy na sekundę stawał się coraz bardziej nie dozniesienia. Czułam, że to dopiero początek. 

Hej Wam wszystkim! :) Jak widzicie znalazłam trochę czasu i wreszcie zaczęłam blogować :) Przepraszam osoby na ask'u, które z niecierpliwieniem czekały na mojego bloga, ale obiecuję że przez ten długi czas miałam całą głowę pomysłów, więc może w taki sposób Wam to wynagrodzę. Dopiero co zaczęłam przygodę z blogspotem, więc mam nadzieję że będziecie wyrozumiali co do mojego wyglądu. Jeszcze w tym tygodniu postaram się aby mój blog wyglądał estetycznie. Co do rozdziałów to o wszystkim będę informowała Was na ASKU . Mam nadzieję, że prolog się spodoba i pojawią się tu jakieś motywujące komentarze, bo właśnie nic tak nie podnosi na duchu jak Wy Drodzy Czytelnicy <3 Jeśli macie jakieś pytania odnośnie bloga również pytajcie na ask'u.