Rozdział VII

Przyszłam do Grill'a na umówione spotkanie z moim ojcem. To nie jest tak, że chcę mu wybaczyć czy coś w tym stylu. Po prostu chcę wiedzieć wszystko to, o czym wcześniej nie raczył mi powiedzieć. Chciałam  znać prawdę, to wszystko. Zajmując wolny stolik, rozglądam się po pomieszczeniu. Potem zwróciłam uwagę na nowego kelnera. Z tym miejscem właśnie kojarzy mi się  Matt Donovan. Od jego pogrzebu mija już równy miesiąc. Kto by pomyślał jak czas szybko leci. Wchodząc tu, myślę, że to głupi żart i zaraz przyjdzie do mnie, pokażę swój promienny uśmiech i pogada. Był naprawdę dobrym kolegą i nie zasługiwał na śmierć w tak okrutny sposób. Jego siostra- Vicki bardzo to przeżyła, dlatego też postanowiła przenieść się z mamą do innego miasta.
Nagle usłyszałam dźwięk otwieranych się drzwi. Spojrzałam w tam tą stronę i w progu ujrzałam mojego ojca. On się w ogóle nie starzeje, przeszło mi przez myśl. Szukał mojej obecności wśród stolików, a ja w energicznym tempie, odwróciłam wzrok i udawałam, że go nie widzę. Zareagowałam dopiero, gdy usiadł na przeciwko mnie i znacząco odchrząknął. Spojrzałam na niego stanowczo, dając do zrozumienia, że wcale nie chciałam się z nim spotykać.
- Więc o co chodzi? - czułam się dziwnie rozmawiając z nim sam na sam, więc jak najszybciej chciałam zakończyć tę rozmowę, przechodząc od razu do szczegółów.
- Nie przywitasz się? Wciąż jestem twoim ojcem. - przyznał otwarcie.
- Wolę przejść od razu do konkretów. Poza tym nie mam zamiaru marnować na ciebie czasu. - uśmiechnęłam się fałszywie, ale od razu spoważniałam, widząc jego smutną minę. Był to jego niecodzienny wyraz twarzy, więc tym bardziej zrobiło mi się go szkoda. A wcale nie powinno, podpowiedziała moja mroczna strona.
- Jak chcesz. Mam nadzieję, że po tym co powiem, da ci to do myślenia. A więc od czego mam zacząć? - spytał, lekko zrezygnowany.
- Najlepiej od początku.
- Tak myślałem. - posłał mi troskliwe spojrzenie, na co odwróciłam głowę w prawą stronę, aby nie móc na niego patrzeć. - Zostawiłem Ciebie z mamą, ponieważ chciałem cię chronić. Mój wyjazd mógł tylko sprawić, że byłaś bezpieczna. Nie chciałem takiego życia dla nas, ale uwierz mi, że życie rodu Forbesów, jest zawsze skomplikowane.
- To wszystko, wiem. Chcę, żebyś powiedział mi najważniejsze szczegóły. Obiecałeś, że mi powiesz i dlatego tu jestem. A te ogólnikowe historyjki sobie daruj.

- Okej, lepszej zachęty nie potrzebuję. - stwierdził, a ja zaśmiałam się w duchu. - Więc to nie jest takie proste, aby ci to wytłumaczyć i pomyślisz, że jestem wariatem...- chciał kontynuować dalej, ale zatrzymał się widząc, moją znudzoną i poirytowaną minę. - Już przechodzę do szczegółów. A więc wyjechałem, ponieważ pewne.... - szukał właściwego słowa, ale ja mu przerwałam.
- Pewne co? -spytałam zaciekawiona.
- Pewne...wampiry, chciały cię mnie odebrać, ponieważ ja jestem wampirem, a twoja matka, przemieniła się, dopiero gdy miałaś trzy latka, a więc była człowiekiem, gdy cię urodziła. Dlatego też, rada potężnych wampirów, czyli Volturi'e, polują na ciebie, bo jest to niezgodne z ich przepisami. Wyjechałem do Nowego Orleanu, ponieważ tam przebywają i tylko tak mogłem  ich zabić. Obserwowałem każdy ich ruch, patrząc czy któryś z nich nie wybiera się do Mystic Falls, żeby mi ciebie odebrać. To wszystko było dla ciebie, Caroline. - spojrzał mi głęboko w oczy, a ja zaniemówiłam z wrażenia. Rozchyliłam lekko usta, aby coś powiedzieć. Mówił tak przekonywująco, że aż miałam ciarki. Nie wiedziałam czy się śmiać czy płakać.
- Co? Powiedź mi, że gdzieś jest ukryta kamera. To jakiś żart, tak? - powiedziałam, już całkiem przerażona zaistniałą sytuacją.

W głowie mi się to wszystko nie mieści. Miałam tysiąc myśli na minutę. - Ty zabójcą? - parsknęłam śmiechem. On natomiast przyglądał mi się uważnie, czekając na to co mam mu do powiedzenia. - W ogóle jakie wampiry? O czym ty gadasz? Może jeszcze powiesz, że wróżki zębuszki też istnieją? - zaniosłam się histerycznym śmiechem, ale opanowałam się, widząc, że jemu wcale nie jest do śmiechu.
- Wróżki nie, ale czarownice owszem. - odparł, nie wzruszony, po czym przybliżył swoją głowę bliżej mnie. - Słuchaj, Caroline. Masz  prawo mi nie wierzyć, ale jeśli choć trochę ufasz swoje matce lub Damonowi, to pogadaj z nimi o tym. Zapewne powiedzą ci to samo. Mam kontynuować? - spytał, a ja nie byłam w stanie nawet nic powiedzieć. Patrzałam na niego z niedowierzaniem, a kolejna nowa ciekawostka, przyprawiała mnie o zawroty głowy. - Biorę to za 'tak'. - stwierdził, nie otrzymując mojej odpowiedzi. - Chcę, abyś zapytała się ich, ponieważ oni również są wampirami i znają o tobie prawdę. Ludzie, którzy cię otaczają na co dzień, również mogą być wampirami. Tyle nie wiesz o świecie. - powiedział jak troskliwy ojciec. - Uwierz mi, że nie chciałem takiego życia dla ciebie. Ale rud Forbesów, już taki jest. Widzę, że to dla ciebie za dużo, więc może do dokończymy tą rozmowę kiedy indziej?
- Nie. - odparłam szybko, podpierając się na rękach. - Mów dalej. Powiedź...czy ja też jestem...- chciałam wydusić z siebie to słowo, ale gdy tylko chciałam je wymówić, głos łamał mi się w połowie zdania.
- Tak, ty też jesteś wampirem. To znaczy będziesz - wyręczył mnie w tym. - Chcę, abyś po prostu wiedziała prawdę o mnie. Nie jestem taki zły jak ci się wydaję. - próbował się tłumaczyć. A teraz gdy zabiłem połowę z nich, skorzystałem z okazji i wróciłem. Poza tym dorastasz, więc musisz wiedzieć, że nie długo przejdziesz przemianę. - posłałam mu pytające spojrzenie. Już dawno zapomniałam o tym, że mam go traktować obojętnie. - Masz już osiemnaście lat, więc powinnaś wiedzieć, że w tym wieku przechodzi się przemianę w wampira. Ale nie martw się, pomogę ci we wszystkim. - zapewnił, dotykając moją rękę, którą położyłam na stole. Dopiero gdy mocniej ścisnął moją dłoń, odsunęłam ją pośpiesznie, tym samym posyłając mu gniewne spojrzenie.

- Nie mogę w to uwierzyć. - szepnęłam. - Będę takim samym wampirem jak na filmach. Pijąc krew z ludzi? - powiedziałam, bardziej do siebie niż do ojca. Nie kryłam zdziwienia, które ciągle mi towarzyszyło.

- Nie. - próbował mi wszystko wytłumaczyć. - Tylko złe wampiry tak robią. Można pić krew z woreczków szpitalnych. - odparł, jakby była to dla niego rzecz całkowicie normalna.
- Nie ważne. Nie zmienia to faktu, że jest to obrzydliwe.
- Nawet nie wiesz, jak szybko się do tego przyzwyczaisz. Poza tym, wampiryzm ma również swoje zalety. - uśmiechnął się lekko, ale mi było naprawdę daleko do dobrego humoru.
- Teraz przynajmniej wszystko rozumiem. - szepnęłam, a między nami utworzyła się jakaś nowa nić porozumienia. - Muszę iść. Wszystko przemyśleć. - powiedziałam zrezygnowana, chowając twarz w rękach.
- Naturalnie. Zanim jednak wyjdziesz, chciałem dać ci tą księgę. Tu masz wszystko napisanie o wampiryzmie. Na pewno ci pomoże. I proszę cię, przemyśl jeszcze naszą sytuacje. - powiedział z nadzieją, po czym posłał mi ojcowskie spojrzenie.
- W razie czego wiem gdzie dzwonić. Dzięki. - odparłam, po czym chwyciłam książkę w dłoń i wyszłam.
Nie wiedziałam dokąd idę, nogi same mnie niosły. Widząc ławkę, usiadłam na niej i głęboko westchnęłam. Miałam tak duży mętlik w głowie, że czasami wydawało mi się, że mój mózg zaraz wyparuję. Wcześniej nie przypuszczałam, że istnieje takie coś jak wampir, a tu proszę, nagle okazuję się, że ja nim jestem. Moje życie wywraca się do góry nogami. Za dużo tego wszystkiego jak na jeden rok. Byłam przerażona jak i zafascynowana tym faktem. Chciałam z kimś pogadać, a na myśl od razu przyszły mi słowa ojca ' Porozmawiaj o tym z mamą lub Damon'em.' Jezu, oni też byli wampirami! Czułam się oszukana przez wszystkich, ale jednak wiedziałam, że robili to tylko dla mojego dobra. Z racji, że nie było mojej mamy w domu, poszłam w stronę rezydencji Damon'a. Ciekawe co on ma mi dopowiedzenia w tym wszystkim.
Idąc do niego, myślałam ciągle o jednym i tym samym. Gdy dotarłam, nacisnęłam dzwonek i z niecierpliwością czekałam aż w drzwiach ukarzę mi się Damon. Nie myliłam się, bo po paru sekundach otworzył mi drzwi. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że tuż zanim stał nie kto inny jak Klaus. Nie wytrzymując psychicznie tego wszystkiego - zemdlałam.

____________________________________

Dziękuję za pytania na ask'u, dotyczące rozdziału. Rozdział miał się pojawić dopiero we wtorek, ale tak mnie zmotywowałyście, że jest już dzisiaj :) No cóż..rozdział VII dużo wyjaśnia i od tego właśnie rozdziału, będzie się działo, co widać po końcówce. Wgl. to mam do Was pytanko. Kogo wyobrażacie sobie w roli ojca Caroline? Bo ja nie mam do tego głowy, a jej ojciec z serialu jest trochę za stary i poza tym nie jest wampirem. Więc jakieś pomysły? :)