Sezon 2 / Rozdział III cz.2

- Klaus...- szepnęłam, będąc speszona faktem, że stoję przed nim w samej bluzce na ramiączka, w dodatku z dużym dekoltem. - Z tego co wiem, nie jesteś zaproszony na moją imprezę. -oprzytomniałam w porę i odezwałam się oschle, schodząc ze sceny.
- Lubisz mieć ostre wejścia. Zwłaszcza tam gdzie jesteś nieproszony. - powiedział sarkastycznie Damon, na co Klaus uśmiechnął się szeroko. No cóż...to nie codzienny widok.
- Mi też nie miło cię widzieć. - uśmiechnął się parszywie, aby już za chwilę spoważnieć, poświęcając jednocześnie swoją uwagę tylko mi. Poczułam się tak bezbronnie, jak chyba jeszcze nigdy. Wszyscy się na nas patrzyli i tylko czekali na dalszy bieg wydarzeń.
- Musimy porozmawiać, Caroline. - powiedział stanowczo. W jego oczach można było zobaczyć obojętność. Nie wiem jak on to robi, że czasami jest dla mnie uroczym dupkiem, a czasami sukinsynem, który powybijałby wszystko i wszystkich.
- Musimy? Od kiedy to mi rozkazujesz?! - odpyskowałam się, ale szybko tego pożałowałam widzącego jego złowieszcze iskry w oczach. Znów spojrzałam na moich przyjaciół, jednak tym razem wszyscy mieli otworzone buzie ze zdziwienia. No może prócz Damona, który nie opuszczał butelki Burbonu na krok. Uśmiechnął się zawiadacko w moim kierunku i żeby dodać jeszcze bardziej mi pewności siebie, podniósł kciuka w górę. Widocznie podobało mu się to, co się tutaj wyprawia. Miałam już zakończyć rozmowę z Klausem, ale Elena mnie powstrzymała. Stała za Stefanem, pokazując na migi, że ma okazję z nim teraz porozmawiać i przekonać, aby wrócił. Nie wiele myśląc zgodziłam się.
- No dobra, pogadajmy. - zwróciłam się w stronę Pierwotnego.
- Mam nadzieję, Stefan, że mnie nie zawiedziesz i nie dasz się zwieść, pannie Gilbert. - powiedział dobitnie, a ja spojrzałam najpierw na młodszego z Salvatore'ów, a potem wymieniłem porozumiewawcze spojrzenie z Eleną. Następnie wyszliśmy na zaplecze, tym razem sam na sam i usiedliśmy na pobliskiej ławce, zachowując odpowiednią odległość.
- Caroline, przecież cię nie zjem. - odparł żartobliwie.
- Nie byłabym tego taka pewna. - uśmiechnęłam się słodko. Mów czego ode mnie chcesz.

- Chcę wiedzieć jaka jest prawda. Swoich przyjaciół, możesz okłamywać, ale nie mnie. - wiedziałam o co mu chodzi i aż zamarłam na myśl, że mam mu się z tego tłumaczyć. Byłam pewna, że w Mystic Falls już nie będę do tego wracać.
- O co ci chodzi? - nie dałam po sobie poznać, że coś wiem.
- Dobrze wiesz. W tych czasach każdy ma jakieś mroczne tajemnice, w tym ty. Zresztą sam nie jestem lepszy. Wtedy gdy spotkaliśmy się w Nowym Jorku, śledziłem cię. - powiedział, to tak jakby był zadowolony z tego co zrobił.
- Wow...przyznałeś się do tego co zrobiłeś i do tego, że nie jesteś aniołkiem. Poczekaj zapisze to w notesie...ach, no tak, zapomniałam go, a więc żegnaj i daj mi wreszcie święty spokój. - przeliterowałam dwa ostatnie słowa i wstałam gwałtownie, zostawiając Klausa za sobą.
- Twój ojciec przed śmiercią powiedział, abym się o ciebie troszczył. - odparł, na co aż mnie zatkało. - Dlatego nie chcę dać ci spokoju. - powiedział spokojnie, a ja przystanęłam, aby przeanalizować to co przed chwilą usłyszałam. Mówił o osobie, którą kochałam i która już nie żyję. Odwróciłam się w jego stronę. Miał takie zatroskane spojrzenie.
- Sama umiem się o siebie zatroszczyć! - wysyczałam przez zaciśnięte zęby. Miałam ochotę mu wszystko powiedzieć, ale nie mogłam.

- Naprawdę? I myślisz, że te parę miesięcy przez, które nauczyłaś się walczyć, dasz radę zabić najsilniejszego z wampirów?! - jego słowa mnie strasznie raniły. Byłam zdeterminowana, aby zabić Stevena, ale to co mówił Klaus ma sens. - Wtedy gdy skończyliśmy rozmawiać, poszedłem za tobą i zobaczyłem jak zabijasz jego ludzi. Jednak z nim nie dasz sobie rady.
- Ty nic nie rozumiesz. On zabił moich rodziców!
- Wiem o tym. - chodząc w kółku ze zdenerwowania, teraz nagle przystanęłam. Czułam w nim sprzymierzeńca.
- Skąd?
- Połączyłem wszystkie fakty w jedną całość. Zresztą największym wrogiem twojego ojca, był właśnie on. Znałem go wcześniej. Jednak najbardziej zastanawia mnie fakt skąd ty go znasz? Mam dwie opcje. Albo widziałaś go jak zabijał twoich rodziców albo cię porwał. - spojrzał na mnie z zainteresowaniem. A ja odwróciłam wzrok od niego. Byleby na niego nie spojrzeć i nie powiedzieć mu prawdy. Był naprawdę dobry w tym co robił. - Skrzywdził cię? - w jego głosie można było słychać troskę i czułość. Z każdą minutą, coraz bardziej, mnie zaskakiwał.
- Nie. Oczywiście, że nie. - zaprzeczyłam zbyt energicznie. Słyszałam jak wstał i po chwili jego orzeźwiający oddech owiał moją skórę. Jednak dreszcze przeszły mnie najbardziej wtedy, gdy przejechał opuszkami palców po moich plecach.
- Nie oszukuj mnie, Caroline. Widzę znamię na twoich plecach. - powiedział swoim głębokim akcentem, który był przyjemny dla moich uszu. - Co on ci zrobił? - nic nie odpowiedziałam. Z tego wszystkiego zapomniałam, że Pierwotny nadal trzyma moją bluzkę i nie miałam czym zasłonić moje rany, wywołanej werbeną. - Spójrz na mnie. - powiedział swoim głębokim akcentem i po chwili, nie móc się oprzeć jego głosowi, wykonałam polecenie.
- Nic już nie musisz mówić. Twoje oczy pokazują jak bardzo zraniona jesteś. - spojrzał po raz drugi z czułością, prosto w moje oczy. Nagle usłyszeliśmy hałas dobiegający z Grilla. Nie wiele myśląc pokierowaliśmy się tam, ale już po chwili tego pożałowałam.

Parę minut wcześniej w Grillu.

Oczami Stefana:

- Stefan. - usłyszałem głos za swoimi plecami, tak dobrze mi znany. - Wróć do mnie. - odwróciłem się i spojrzałem w błagające oczy brunetki. Nie widziałem jej pół roku. Tak bardzo za nią tęskniłem. Jednak nie możemy być już razem. Moje życie jest skazane na Rozpruwacza, a jeszcze żeby tego było mało całowałem się z inną. Elena zasługiwała na kogoś lepszego niż ja.
- Nie zasługuję na ciebie. - poczułem jak przejeżdża rękami po moim policzku. - To już koniec, Eleno. - spojrzałem ponownie w jej oczy, jednak tym razem były całe zaszklone łzami.
- Nie mów tak. - zaczęła kręcić głową z niedowierzaniem. Nagle zauważyłem jak Damon przygląda nam się żałośnie.
- On ma rację. Nie zasługuję na ciebie, ponieważ jest dupkiem. Dał się omotać Klausowi jak zwykły tchórz. - syknął w moją stronę, nie co pijany, a ja już miałem ochotę mu przyłożyć. Powstrzymałem się jednak, czując w pomieszczeniu kogoś obcego. Spojrzałem na wejście, skąd dochodził zapach i ujrzałem mężczyznę, ciut większego ode mnie. Rozglądał się w około aż jego wzrok spoczął na Damonie. Mój brat to zauważył, a za nim wszyscy inni, którzy przebywali w barze.
- Co ty tu robisz? - powiedział oburzony wampir. Czyżby się znali?
- Szukam Caroline. Wiem, że ona gdzieś tu jest. - powiedział, spanikowany chłopak.
- Ostatnim razem powiedziała, że nie chcę cię już więcej widzieć. Którego więc ze zdań nie rozumiesz?! - zagroził mój brat, ale brunet i tak nie zamierzał rezygnować.
- Muszę z nią porozmawiać. - zaczął się tłumaczyć. - Już nie jestem taki jak przedtem. - zapewnił. Jednak na marne, ponieważ Damon podbiegł do niego.
- Na jedno dobrze, że tu jesteś, bo wreszcie mogę dać ci w mordę. - tak jak powiedział, tak zrobił. Zadał  mu cios prosto w nos. Mężczyzna o mało nie upadł na podłogę, a z jego nosa pociekła krew. Jednak nie to było niepokojące. - Widzę że szybko się regenerujesz. Co za niespodzianka. Mamy tutaj jeszcze jednego wampira. - oznajmił Damon, a następnie podszedł do niego, aby znów go uderzyć. Nie udało mu się, ponieważ w porę, rozdzieliła ich Caroline.

Oczami Caroline:

 Wparowałam do środka i zobaczyłam JEGO. A jednak nie myliłam się widząc go w oknie. Ciekawe czego tu szuka po trzech latach? Mogłam w zasadzie pozwolić Damonowi, aby go uderzył, bo mu się to naprawdę należało, ale wolałam interweniować. Weszłam pomiędzy nimi i pchnęłam lekko mojego przyjaciela, aby nie miał żadnego dojścia do NIEGO. Następnie odwróciłam wzrok w stronę bruneta, który zaczął lustrować mnie wzrokiem. Trzeba przyznać, że mało się zmienił. Choć może jeszcze bardziej wyprzystojniał.
- Kto to jest? - spytała zaciekawiona Bonnie.
- Dean Winchester. Mój pierwszy chłopak.

__________________________________________

Hej! :* Od razu przychodzę do Was z pytaniem co chciałybyście, aby Klaus zrobił z bluzką Caroline? Czekam na Wasze propozycję xD Wgl. jak myślicie z kim Stefan mógł się całować? :) Haha i co wy na to, że jest nowa postać? Jestem bardzo ciekawa Waszych opinii. 

PS.Na dniach może pojawić się  zwiastun na blogu. A mianowicie jak ja to nazywam 'zapowiedź' kolejnych rozdziałów :) A więc bądźcie czujni!

Bardzo proszę o Waszą opinię w komentarzach :)  

Czytasz=Komentujesz