Sezon 2 / Rozdział IV ''Pierwsza miłość''

 3 lata wcześniej

     Wreszcie weekend, pomyślałam i weszłam do mojego nowego pokoju. Nadal nie mogę się przyzwyczaić, że mieszkam w Fells Church od pięciu tygodni. A dlaczego się przeprowadziłam? Mój tata tłumaczy to interesami służbowymi. Mówi, że podpisał jakiś kontakt tutaj, a mama dolała oliwy do ognia i postanowiła, że będziemy wszyscy razem. Na początku jak o tym usłyszałam to miałam ochotę zamknąć się w moim pokoju i w ogóle się do nich nie odzywać. Nie rozumiałam, jak mogłabym rzucić swoje fantastyczne życie, jakie do tej pory wiodłam. Przecież tu się wychowałam, mam tu wspaniałych przyjaciół i w końcu miałam iść z nimi do szkoły średniej. Miało być tak cudownie...Jednak nie chętnie zgodziłam się na wyprowadzkę, ponieważ tata obiecał mi, że nie będzie nas w Mystic Falls tylko przez rok i że to szybko zleci. Poza tym w weekendy będę mogła odwiedzać swoich przyjaciół.
     Do Fell Church, przyjechałam tydzień przed końcem wakacji, więc miałam czas, aby rozeznać po okolicy. A musiałam przyznać, że była ona bardzo urokliwa niż tamtejsze miejsce zamieszkania. To miasto, oferowało znacznie więcej rozrywek niż mogło mi się wydawać. Były tutaj kina, dużo szkół do wyboru i to co najbardziej lubię, czyli mnóstwo sklepów z ciuchami.
     Pewnego razu, korzystając z pięknej pogody, postanowiłam pojeździć rowerem. Założyłam więc słuchawki na uszy i dałam się ponieść muzyce. Może właśnie dlatego nie zauważyłam, jak na chodniku pojawił się o zniewalającym wyglądzie, szatyn. Jemu się nic nie stało, ale ja o mało się nie wywaliłam. Jednak on pomógł mi wstać i spojrzawszy mu w oczy, poczułam się onieśmielona. Zdziwiłam się, ponieważ nic takiego nigdy nie miało miejsca. Chłopak jeszcze bardziej urzekł mnie, gdy przeprosił za siebie, a przecież nie powinien, bo była to tylko i wyłącznie moja wina. Następnym razem ujrzałam go w szkole, gdy okazało się, że jest w tej samej klasie co ja. Na początku było niewinnie, ale potem, przerodziło się to w uczucie.  Czułam jak z dnia na dzień się w nim zakochuję. Jednak co szesnastolatka może wiedzieć o miłości? Byłam tego samego przekonania, dopóki nie spotkałam Deana. I tak się stało, że po dwóch tygodniach szkoły, zostaliśmy najpopularniejszą parą.
  Rozmyślałabym tak dalej, gdyby nie to, że usłyszałam jakiś stukot w moim oknie. Odwróciłam się napięcie i wyjrzałam przez nie. Spojrzałam na dół i ujrzałam mojego chłopaka. Moja twarz mimowolnie się rozpromieniła i natychmiastowo otworzyłam okno.
 - Chyba nie myślisz, że odpuściłbym sobie jeden dzień bez ciebie? - spojrzał na mnie i uśmiechnął się w cudowny dla mnie sposób. Czasami miałam wrażenie, że ten uśmiech był zarezerwowany tylko dla mnie.
- Co ty tu robisz? Jest dwunasta w nocy. Zaraz mój tata cię nakryję. - zbeształam go, jednak nadal utrzymywał mnie dobry humor.
- Więc mnie wpuść. - powiedział, na co oby dwoje zaśmialiśmy się głośno. Nie wiele myśląc, czmychnęłam na dół i wpuściłam go do środka. Następnie na palcach zmierzyliśmy drogę do mojego pokoju. A gdy się w nim znaleźliśmy, nie mogliśmy się sobą nacieszyć.
- Nawet nie wiesz jak potrzebowałam twojego towarzystwa. - szepnęłam i wtuliłam się w jego umięśniony tors.
- Mówisz i masz. - uśmiechnęłam się do niego słodko i złożyłam na jego ustach, krótki pocałunek. Dean szybko to odwzajemnił, jednocześnie obejmując mnie w talii. - Bym zapomniał. - oderwał się niechętnie od moich ust i zaczął kontynuować swoją wypowiedź. - Jak wiemy przed nami ważny bal. Będą wybierać króla i królową, ble ble ble. - przewrócił teatralnie oczami, na co się zaśmiałam. - Co ty na to, abyś w tym dniu została moją królową? - odrzekł i podszedł do okna przy, którym aktualnie stałam i wpatrywałam w gwiazdy.
- Będę zaszczycona, królu. - obdarzyłam go wzrokiem pełnym czułości i już po chwili, czułam jak stoi za mną i obejmuję mnie w talii.
- A, i nie przejmuj się Louisem. Nie pozwolę, aby po raz drugi się do ciebie podwalał. Przy mnie ci nic nie grozi. - pogłaskał mnie po głowie, jednocześnie wpatrując się w nasze odbicia w szybie.

Rok później

- Halo? Nie wiem co ty sobie wyobrażasz, nie odzywając się do mnie przez miesiąc, ale wiedz, że bardzo się na tobie zawiodłam. Myślałam, że nasza miłość jest prawdziwa i trwała. Byłam naiwna i dopiero, gdy wyjechałam z Fells Church przejrzałam na oczy, że tak naprawdę, od zawsze miałeś mnie gdzieś. Nienawidzę cię, Dean. - nagrałam się na jego pocztę głosową i rzuciłam telefonem o ścianę, która znajdowała się na przeciwko mnie. Zaczęłam szlochać. Zresztą od paru tygodni, stało się to moim jedynym hobby. Czułam, że mój psychiczny stan, nie jest dobry. Przestałam gdziekolwiek wychodzić z przyjaciółmi, prócz szkoły i nawet, zawsze rozśmieszające żarty Damona, nie podnosiły mnie na duchu. Zadawałam sobie ciągle pytanie...dlaczego? Dlaczego chłopak, który nie mógł wytrzymać beze mnie przez 24 godziny, teraz nawet nie dzwoni?

Teraźniejszość 

Oczami Stefana:

   Właśnie siedziałem w Grillu i patrzyłem na brązowowłosą kobietę, która była ze mną umówiona. Przez te wszystkie lata, które jej nie widziałem jej wdzięk wcale nie uległ zmianie. Styl w zasadzie też nie. Zawsze lubiła ubierać się wyzywająco, ukazując doskonale swoje wszystkie atuty. Teraz wprawdzie moda się zmieniła, co jeszcze bardziej wyszło jej na korzyść. Nawet jej czupryna, pełna burzy, brązowych włosów, się nie zmieniła. Charakter również pozostawałam niezmienny. Ta sama cyniczna, podła, cwana i zakłamana osoba. Może na pierwszy rzut oka nie było tego widać, ale zdradzał to jej wzrok, przepełniony obojętnością. To za ironia...teraz jestem taki sam jak Katherine Petrova, lecz teraz już Pierce. Aż tak nisko upadłem. Jednak nie zdążyłem sobie odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ tuż na przeciw mnie, usiadła właśnie ona.
- Po co wróciłaś? - powiedziałem oschłym i w miarę spokojnym tonem.
- Od kiedy taki nie miły dla mnie? - powiedziała swoim najbardziej uwodzicielskim głosem i uśmiechnęła się do mnie zalotnie.
- Odkąd odkryłem, że bawiłaś się nie tylko moim uczuciami, ale i uczuciami mojego brata. Od tej pory wiele straciłaś w moich oczach.
- Chyba nie powiesz mi, że czas, który ze mną spędziłeś, był do niczego. Kochałeś mnie i dobrze o tym wiem.
- Kochałem do czasu aż nie okazałaś się fałszywa. - powiedziałem i uśmiechnąłem się do niej z pogardą. - A teraz mów czego ode mnie chcesz i po co wróciłaś?
- Po pierwsze - dla ciebie, po drugie - dla ciebie, po trzecie - dla ciebie. - odliczała po kolei na palcach i uśmiechnęła się zadziornie. - Widzę, że się pogubiłeś. Nie jesteś tym Stefanem, którym byłeś dawniej. - powiedziała, udając bardzo zmartwioną.
- Nie twój interes. To co było między nami już dawno jest skończone.
- Doprawdy? Mogę przypomnieć ci nasz ostatni pocałunek, od którego minęło dokładnie, pięć dni. Wiem, że jestem zimną suką, ale z tego co zauważyłam przez lata doświadczeń, pocałunkiem udowadniasz dziewczynie, że ci na niej zależy. I właśnie tak to odebrałam.
- Widocznie, musiałem być za bardzo nażłopany krwią, aby cię pocałować. W innym wypadku nigdy bym tego nie zrobił. - spojrzałem na nią zawistnie i oparłem rękę o blat stołu.
- Jak myślisz powinnam złożyć wizytę twojej dziewczynie, jak jej tam? Elenie. - wiedziała na jaki temat zmienić rozmowę. Akurat jak dla mnie był to jeden z najwrażliwszych tematów. Jeszcze to w jaki sposób wypowiadała jej imię. Miałem ochotę ją zabić. - To bardzo interesujące, że wygląda tak samo jak ja. Nie sądzisz? Jeśli by ci na mnie nie zależało to nie przygruchałbyś sobie tak samo wyglądającej dziewczyny, jak ja. - powiedziała dobitnie i uśmiechnęła się w swój fałszywy sposób.
- Mylisz się. Łączy was tylko wygląd, nic poza tym. W porównaniu do ciebie, Elena ma wielkie serce. Jest miła, pomocna i przede wszystkim dobra. Jeśli jej coś zrobisz, zabiję cię.
- Wypowiadasz się w ten sposób o swojej miłości? To nie w stylu Rozpruwacza. - zażartowała.
- Możliwe. Jednak prawda jest taka, że moja miłość do niej jest trwalsza niż ta do ciebie. Przynajmniej ona nie zdradza mnie z moim bratem. - nagle poczułem silny ból w ręce. Gdy spojrzałem w tam tym kierunku, zobaczyłem nóż tkwiący po środku mojej dłoni. Jednak chcąc spojrzeć w oczy mojej sprawczyni, ujrzałem tylko wolną ławkę. Cała Katherine, pomyślałem i wyszedłem szybko z baru.

Oczami Caroline:

  Byłam umówiona w restauracji z kochankiem mojej matki. Po prostu, nie wierzę, że zdecydowałam się na taki krok. Zadzwoniłam do niego jakieś dwie godziny temu i umówiłam się z nim na spotkanie. A dlaczego to zrobiłam? Bo miałam do tego pewne powody. Z pewnych źródeł dowiedziałam się, że przebywa w tym samym mieście co ja. Z rozmowy wynikało też, że jest naprawdę w porządku. Co prawda stresowałam się jak diabli, ale musiałam rozwikłać tą sprawę. Dobrze, że znalazłam mamy pamiętnik i to właśnie dzięki nie mu odnalazłam JEGO.
   Założyłam torbę na ramię i byłam już gotowa do wyjścia. Następnie odpaliłam auto i ruszyłam w stronę, miejsca spotkania.

Oczami Klausa:

  Siedziałem w swoim pokoju, popijając Burbon. Stefan gdzieś wyszedł, więc miałem chwilę, aby dać upust moim myślą. Wziąłem kartkę papieru oraz ołówek w rękę i zacząłem intensywnie myśleć, nad pięknem, nikogo innego, jak Caroline Forbes. To ona od dłuższego czasu chodziła mi po głowie. Rozmyślając jeszcze głębiej nad jej wyglądem, poddałem się jednak i  gwałtownie odrzuciłem kartkę papieru oraz ołówek na stolik. Co ja sobie wyobrażam? Przecież miłość, to najgorsza słabość człowieka. A ja, samiec alfa, nie mogę być taki. Rysując ją, i tak, nie wystarczająco odzwierciedliłbym jej piękno. Aby odgonić swoje myśli od tej blond anielicy, zadzwoniłem do swojego brata, który dzisiaj miał przyjechać do Mystic Falls.

 Oczami Caroline:

   Westchnęłam głośno i ruszyłam w stronę restauracji. Rozglądawszy się, tak naprawdę nie wiedziałam kogo szukam. Na pewno musi być to mężczyzna koło czterdziestu lat. Patrzyłam dookoła i nikogo takiego nie mogłam tu znaleźć.

- Tu jestem Caroline. - powiedział mężczyzna, który siedział tuż koło mnie. Spojrzałam na niego z otwartą buzią. Był naprawdę przystojny. Wyglądał na trochę młodszego od mojej matki, ale nie zaprzeczę, że gust to ona miała dobry. Myśląc o niej, od razu zalała mnie fala wspomnień.
- Skąd wiesz jak wyglądam? - spytałam podejrzliwie, podchodząc w jego kierunku. Dopiero teraz zauważyłam, że jest on ubrany w czarny garnitur.
-  Jesteś tak podobna do swojej matki, że nie trudno się domyślić. - uśmiechnął się lekko, a ja poczułam się nie co rozluźniona.
- Więc chyba wiesz po co tu jestem?
- Przyznam się szczerze, że tak. Ale bardziej ciekawi mnie to jak się o tym dowiedziałaś.
- Powiedźmy, że naruszyłam prywatne rzeczy mamy i tam właśnie znalazłam ciebie.
- Patrząc na twoją uprzejmość, stwierdzam, że nie przyszłaś mnie obrażać?
- Nie. Przyszłam podziękować. - mężczyzna dotąd całkowicie spokojny, teraz wydawał się pozytywnie zaskoczony.
- Doprawdy?
- Tak. Na początku, byłam zła. Jednak po śmierci rodziców, doszło do mnie, że między nimi już dawno się nie układało. Gdy mój ojciec wyjechał, nienawidziłam go. Byłam zdziwiona tym, że moja mama tak szybko się po tym pozbierała. Byłam ciekawa skąd brała tą siłę. Przez to, miałam w niej wielkie wparcie. I teraz wiem, że to wszystko dzięki tobie.
- Przyjmij moje kondolencje.
- Elijah? Teraz przynajmniej wiem czemu nie odbierasz. - powiedział oburzony Klaus. Wpatrując się to we mnie to w niego. On to wszystko umie zepsuć.
- Czyżbyś był zazdrosny bracie? Myślałem, że po kilku latach rozłąki przywitasz mnie inaczej.  - byłam naprawdę zaskoczona tym, że są rodziną. Jeśli chodzi o charaktery to podobieństwa nie widziałam żadnego. Elijah - opanowany, spokojny, uprzejmy, a Klaus - porywczy, impulsywny i nienormalny.
- To wy jesteście braćmi? - powiedziałam bardziej do siebie niż do nich. Elijah pokiwał głową, a Klaus spojrzał na niego  morderczym wzrokiem.
- Ty wy się znacie? - spytał, jak sądzę, starszy z nich.          
- Niestety tak. - posłałam Pierwotnemu piorunujące spojrzenie.
- To teraz lepiej powiedźcie skąd wy się znacie?
- Tajemnica. Nie wszystko musisz wiedzieć, Klaus. - odparłam, pewna siebie. - Miło było cię poznać Elijah, ale lepiej już pójdę. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. - wstałam od stołu i podałam mu rękę, a on ucałował w wierzch mojej dłoni. Nie musiałam patrzeć na Hybrydę, żeby widzieć jak bardzo jest wkurzony na ten fakt.
- Też mam taką nadzieję, panno Forbes. - uśmiechnął się w moim kierunku i nie patrząc na Pierwotnego, wyminęłam go. Swoją drogą, ciekawe czemu Klaus był aż tak wkurzony?              

_____________________________________

Czyż nie szybko zleciało do kolejnego rozdziału? Na wstępie chciałam Was przeprosić za brak gifów, ale nie mogę ich wprowadzić, ponieważ mam jakiś błąd :( Chciałam również przesłać dzisiaj nowe promo, ale też nie da rady, więc wyślę Wam linka do niego: KLIK  Dajcie znać w komentarzu co o nim sądzicie..

I jak wrażenia co do rozdziału? Domyślał się ktoś, że Stefan pocałował Kath? Tego mogliście się domyśleć, ale tego, że Caroline matki(a przypominam że u mnie jest nią Charlize Theron) kochankiem jest Elijah? Wątpie haha xD 

Czytasz=Komentujesz